Erawan en death railway (Hellfire Pass)

Vandaag worden we om 10 uur opgehaald door de taxi om naar de Erawan watervallen te gaan. De waterval bestaat uit zeven stadia, waarvan de eerste 4 redelijk makkelijk bereikbaar zijn en de laatste 3 het betere klim en klauterwerk vereisen. Wij besluiten het bij de eerste 4 te houden. Hein zijn knie vond het welletjes. We kijken onze ogen uit! Met kijken, klimmen en zwemmen zijn we bijna 3 uur in de weer en we kunnen ons voorstellen dat als je alle stappen van de waterval wilt bezoeken dat je dan makkelijk een hele dag zoet kan zijn. Bij deel 3 van de waterval is Lisette met Esmée het water in gegaan, dat was even lekker afkoelen. Esmée vond het ook schitterend. Het volgende deel van de waterval stond erom bekend dat deze een glijbaan gevormd had in de steen. Onweerstaanbaar voor Hein natuurlijk. Hij is er 2 keer vanaf geweest. Super gaaf. Het water in de lagune zit vol met vissen en knabbelen aan je benen als je in het water staat. Echt een heel apart gevoel.  Op de terugweg zijn we met zijn drieën nog bij trap 2 van de watervallen het water in gegaan. Weer even lekker opgefrist voor het laatste stuk van de wandeling terug naar de auto. Wat een schitterend gebied is dit! Aan iedereen die hier ooit in de buurt op vakantie gaat zou ik aanraden om minimaal een halve dag uit te trekken om van dit wonder van de natuur te genieten.

Voort gaat de reis naar Hellfire Pass. Een museum ter nagedachtenis aan alle krijgsgevangenen en dwangarbeiders die overleden zijn bij de aanleg van het spoor tijdens de tweede wereldoorlog. Hetzelfde spoor waar ook de beroemde Bridge over the River Kwai onderdeel van is. We zien een indrukwekkende film over de ontberingen tijdens de aanleg en vervolgens kunnen we een stuk over de voormalige spoorlijn lopen. Ook dit is erg indrukwekkend, niet voor te stellen dat duizenden mensen hier een weg hebben uitgehakt uit de berg om plaats te maken voor het spoor.
De naam Hellfire is de naam die krijgsgevangen aan de lokatie hebben gegeven. De Japanners hadden zoveel haast met deze 415 Kilometer spoorbaan dat er ook in avond en de nacht gewerkt moest worden. Ze werkte over het algemeen 18 uur op een dag. Na zonsondergang werd het werkgebied verlicht met diesellampen, karbietvuurhaarden en benzinefakkels.  In 20 maanden tijd werd dit spoor gerealiseerd, in barre omstandigheden. 

Na deze indrukwekkende bezichtiging is het tijd om weer richting resort te gaan.
Daar aangekomen gaat Hein nog even het dorp in op zoek naar een taxi voor morgen die goedkoper is dan degene die we via het hotel kunnen krijgen en om zijn nek en schouders weer even goed los te laten maken. Lisette en Esmée doen een poging om een dutje te doen, wat lukt, zodra papa weer thuis is.

Morgen vertrekken we naar Ayutthaya, 1 van de voormalige hoofdsteden van Thailand. Het is een rit van 2 uur, dus dat geeft ons wat tijd om op ons gemakje de stad te bezichtigen.